Evet, acımız tarifsiz, acımız büyük ama kardeşliğimiz ve dayanışmamız daha büyük. Eskiler bize derdi ki spor kardeşliktir. Bu kardeşliği futbol kulüpleri ve taraftarları arasında pek göremezdik son zamanlarda. İyi günde acımasız rakiplerdi bir birine ancak Maraş’ta milletçe yaşadığımız yıkımdan sonra oynanmak zorunda kalınan Trabzonspor-Basel arasındaki maçta ne kadar tek yürek, tek bilek olduğumuzu gördük ve dünyaya da gösterdik.
O maçtan önce başlatılan yardım kampanyasında daha önce şampiyonlukları olan ve taraftarı çok olan dört büyük kulübün başkanı birlikte oturup yardım topladı. Sonra Avrupa Konferans Ligi maçı öncesi Süper Lig kulüplerinin başkanları Trabzon’da toplandı ve bugün biriz, beraberiz, bugün Trabzon yok, bugün Adıyaman, Urfa, Elazığ, Maraş, Antep, Kilis, Osmaniye, Adana, Hatay, bugün TÜRKİYE VAR dediler.
Şenol Güneş Stadyumunun tribünlerinde daha önce asla yan yana gelmeyen renkler birleşti. Hemen hemen her takımın formasını, atkısını, taraftarını görmek mümkündü. Hepsi bir ağızdan Türkiye tezahüratı yaptı. Hazırlanan koreografi ortaya çıktığında maçı ekrandan izleyen herkesin gözü doldu. Akyazı’da oynanan futbol maçından öte bir şeydi. Toplum mozaiğini birleştiren harç gibiydi. Keşke diyorum, keşke bundan sonraki her maç bunu yaşayabilsek.
İşte tam da bu nedenle federasyonun bölge takımlarına çekilme hakkı tanımak kaydı ile ligleri devam ettirmesi doğru bir karar olarak karşımıza çıktı. Futbolun bizi normalleşmeye götürmede önemli bir unsur olabileceğini var sayıyorum. Artık sosyo-psikolojinin normale dönmesi şart bunda da spor başrolü oynayabilir. Ligleri kaldığı yerden başlatmak ve oynatmak sadece kendi takım taraftarlarının değil, enkazdan çıkan insanlarımızın da tesellisi olabilir.
Temennim bu felaket en azından sporun kardeşlik olduğunu hatırlatmış olsun. En büyük temennim ise perşembe akşamı Trabzon’da gördüklerimizi bir ömür görebilmek…
