Sadece Hatayspor’a kaybetmedik.
Büyük bir prestij kaybettik.
Rıza hocanın elinde sihirli değnek yoktu.
Keza olsa da fark etmez.
Futbolcu kadrosunun kapasitesi belli.
Bu topluluktan bu kadar oluyor.
Bundan fazlası da hayal…
Bitmek tükenmek bilmeyen bireysel hatalar var.
Hangisini sayayım. Al defansı, vur forvete.
10 kişi kalan takıma karşı panik yapmak ne demek.
Defans hattı sanki üst üste maçlar oynamış gibi duruyor.
Topu uzaklaştırmak yerine rakibe asist yapan oyuncular var.
Bakın bir konunun üzerini çiziyorum.
Futbolcular demiyorum. Performansları Süper lig seviyesinin altında oyuncular var.
Onlarda mücadele yerine oyun oynamayı tercih ediyorlar.
Böyle olunca da kaybetmek kaçınılmaz oluyor.
Hatayspor maçının ardından sosyal medyada yazmış, paylaşmıştım.
“Sivasspor’un en büyük rakibi kendisidir.” demiştim.
Ben sözümdeyim.
Yine sözümü tekrarlıyorum.
Bu takımın rakibi kendisidir.
Taraftarlar Ramazan günü üzerine düşeni fazlasıyla yaptı.
Mersin’e giderek size 90 dakika destek verdi.
Peki, siz ne yaptınız? Onlar gözyaşlarıyla Sivas yollarına koyulurken ne düşündünüz.
Hiç vicdanınız sızlamadı mı?
Kelimeler kifayetsiz kalıyor.
Çok üzgünüz çok…