“Siz Türkler, Tanrıyı bu kadar kızdıracak ne yaptınız?
Deprem bölgesinde çalışma yapan bir Japon biliminsanının bu sözleri hala kulaklarımda. Birinden kurtulmadan diğerine yakalandığımız, peşpeşe felaketler yaşadığımız bugünler sizce nedir? Gerçekten açıklanması imkansız bu süreçleri neden peşpeşe yaşıyoruz.
Epey bir süredir buna kafa yoruyorum. Neden biz, neden bu toplum.
Çığ felaketleri, günlerce söndürülemeyen orman yangınları, trafik kazaları, yurt yangınları, şehitlerimiz, şehirlerimizi kasıp kavuran sel felaketleri, salgın hastalıkları, kuraklık, tarımsal kıtlık, depremler. Benim aklımda kalanlar.
Belki unuttuklarımız var, muhakkak var. Zaten unuttuklarımız değil mi? Kadersizliğimiz.. Bu acıların gerçek nedeni. Ya da kaderciliğimiz mi deseydim.
Unutmak bizim ve bu ülkenin asli sorunu.
Dün Urfa’yı, Adıyaman’ı önüne katıp onlarca insanımızı öldüren sel felaketi, çok değil 2021 yılında, başta Kastamonu, Sinop ve Bartın’ı vurmamış mıydı?
Ya da Şubat ayının 6’sında Türkiye’yi yasa boğan bu deprem, Van’da İzmir’de, Elazığ’da, Erzincan’da, Marmara’da yaşanmamış mıydı?
Orman yangınları, çığ felaketleri, tren kazaları, yurt yangınları, bu ülkede dün yaşanmadı mı? Kuraklık, susuzluk daha önce bizi ikaz etmedi mi?
Defalarca, defalarca. Tanrı bizi defalarca ikaz etti. Tıpkı Japon biliminsanlarını, Japon halkını ikaz ettiği gibi. Toplumsal hafıza sorunu, sadece sorunun kaynaklarının bir tanesi olan bu ülkenin halkının asıl sorunu ihmal mi, duyarsızlık mı, işgüzarlık mı nedir? Bu ülkenin öncelikli sorunu nedir? Tanrıyla arasında bir soğukluk olan bu milletin çektiği ızdırabın asli nedeni nedir?
Tanrı diye yazmam, benim uhrevi dünyamın dışa vurumu değildir, bilesiniz? Her bireyin Tanrısı kendi yüreğinde taşıdığı değerler ve yargı normudur. O yüzden tanrı diyebiliyorum.
Birinin tanrısı, güneş, ateş vb, diğerinin ki vicdanı, merhameti, diğerinin ki bir başka norm sağlayıcıdır. Tanrı nitelendirmesi bunun içindir.
Benim düşünce paradigmama göre benim Tanrı’m Allah’tır. Diğerini nedir bilemem. Ancak bildiğim herkesin tanrısını son derece kızdırdığıdır. Bu kadar, musibeti yaşıyor olmamız başka türlü izah edilemez, açıklanamaz.
Kaç yazım var bilmiyorum ancak eski yazılarıma bakın, şunu kesin görürsünüz. “Allah bizleri helak ediyor. Çünkü hakettik” Deprem’den, felaketin aylar yıllar önce yazmışım. Helak olmak, sahip olunan sadece fiziksel olarak bedenin yıpranışı, yokoluşu, maddi manevi zenginliğin yitirilişi değil ki.
Ahlak gibi yüce bir kavramın niteliğini yitirdiği, temeli güzel ahlak olan bir dinin, temelin en asli unsuru olan “Ahlak’ı” çekip çıkardığımız için, demiri çalınan kolon gibi, deniz kumundan inşa edilmiş duvar gibi, kolon gibi çöktü.
Bütün dogmatik değerlerin, huzur ve güvenliğin, yaşama sevincinin temeli olan adalet, temel betonunun içinden sökülerek, maalesef bu toplumun helak’a gidiş yolunun önünü sonuna kadar açtı.
Adalet’i sadece bir hakimin iki dudağı, adliye koridorlarının duvarları arasında aramayın. Liyakatta, ehliyette, seçmede, paylaşımda, bölüşümde, meşruiyette, eşitlilikte arayın.
Arayınız, ancak bulamayacaksınız. Çünkü tanrıcılık oynayanları, kendi tanrılarımıza karşı kışkırttık ve içten içe bir isyan ve başkaldırının önünü açtık.
Sevgi denen o yüceliğin ne olduğunu, saygı denen kurallar kaidesinin algoritmasını derdest eden bir zihniyeti hakim kıldı.
Halbuki, güneş doğacaktı, yeni doğan günün üstüne, ancak bir güneşi bile kirletmeyi seçtik. Yunan mitolojisinin en önemli klasiklerinden olan Agemennon Destanında bahsi geçiyordu galiba.
Destan bu ya, krallar o kadar çok kral oldu ki, halk onları sonunda Tanrı yaptı. Öyle olunca gerçek Tanrı’lar gazaba geldi ve Yunan halkını yoklukla imtihan etti, yanardağlar ve volkanları ayağa kaldırarak, onları kızgın lavların ve küllerin altında bıraktılar.Şehirlerini denizlerin altına gömdüler,
Çünkü onlar tanrılarına (İnandıkları davalarına) ihanet etmişlerdi.
Sahi bizler, tanrıyı bu kadar kızdıracak ne yaptık?
Sağlıcakla kalın.