Bana Sivasspor hakkında söz etmediğimi söyleyenler, homongoloslukla, duygusuzlukla suçluyorlar. Sivasspor hakkında ne diyeyim? Memleketimi futbol alanında en üst ligde temsil eden bir kulüp. Ligden düşmesine sevinecek halim yok. Şimdi düşenin dostu olmaz, diyenleriniz olacaktır. Ya da bizler, düşüne bir tekme de biz vuranlardan değiliz.
Bu sistem içinde düşmek, kalkmak, inmek, yükselmek doğal karşılanmalı. Sezon içinde pek çok haftalar, skoru gördüğümde, bir Sivas deyimi ile “böcüğü ölmüş bunların,” diyordum. Bizim yörede yaşama sevincini, coşkusunu ya enerjisini yitirenlere böyle denirdi. Yakıştırmasam da akıbet belliydi. Hele hele kendi sahasında, çok zayıf ve alt sıralardaki takımlar karşısında puan kaybettiği, yenildiği haftalarda, mirasyedi hovardalara benzetiyor, yediği hurmaların, sezon sonunda bir yerlerini tırmalayacağını düşünmeden edemiyordum. Üç dört değil onlarca antrenör değiştirse faydasızdı.
Suçluyu da buluyorlardı: Suçlu seyircilerdi. Kulüp yöneticileri, direktörler, ili temsil eden kumu ve sivil toplum yöneticileri, hemşerileri yardıma ve stada davet ediyor, hamasi söylevler çekiyorlardı. Sanki sahada futbol oynayıp rakibi yenecek olan oyuncular değil, seyircilerdi. Şimdi bir çok mazeret uydurup, ah vah demenin bir yararı yok. Elbet, birileri düşecek, birileri çıkacaktı. Hem ilk düşen takım Sivasspor da değildi. Ne günümüzle yerinmeye ne geçmişle övünüp teselli aramaya gerek yok. Bir musibet bin nasihatten iyidir.