Son diyeceğimizi en başta söyleyelim: Göz göre göre düştük.
Üstelik sessizce, tepkisizce, kaderine razı olmuşçasına…
Sezona heyecansız, ruhsuz, sönük bir başlangıç yaptık. Transferler etkisiz, oyun silik, takım isteksizdi. Daha ilk haftadan “bitirmek üzereyiz” diyerek sahaya adım attık. Kimse de çıkıp “bu nereye gidiyor” demedi. Lige şöyle bir bakınca, kadro kalitesi olarak da, oyun gücü olarak da geride olduğumuz ayan beyan ortadaydı.
Yönetim mi? Varlığı-yokluğu belli değildi.
Teknik heyet? Kendi kendine karar alıp kendi kendine uygulayan, oyuncularını basına kötüleyen, her maçı vitrin sanan bir yapı.
Futbolcular? Takım ruhundan bihaber, ne için oynadıklarının farkında bile değillerdi.
Taraftar? İnancı vardı ama inancı bile yorgun düşmüştü artık.Yıllardır kendi yağıyla kavrulan, istikrarı ile övünen Sivasspor, bu sezon sahneye bir “karikatür” gibi çıktı. Teknik direktörlerimiz basın toplantılarında dua okuyup moda şovuna çıkarken, biz olan biteni oturduğumuz yerden izledik. Tepkisizce… Sessizce… Gamsızca…
O kadar çok cevapsız soru var ki… Sorulmadı, sorulsa da geçiştirildi. “Ne oluyor?” diyemedik. “Nereye gidiyoruz?” demedik. Belki de demek istemedik.
Kadro yapılanması desen tam bir fiyasko.
Gençleşme diyenlerin çağında biz yaşlılara sarıldık. Şimdi soralım kendimize: Bu takımdan kimi satıp para kazanacaksın da gelecek yılı kurtaracaksın?
Bu menajerlerin oyunu mu, teknik heyetin çıkarı mı, yönetimin vizyonsuzluğu mu? Bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey: Bu kadro umut değil, çöküş kokuyordu.
Gelin şimdi cevabını veremediğimiz soruları ben yanıtlayayım:
“Ne oldu da Sivasspor küme düştü?”
Mecnun Başkan sonrası yönetim oluşturulurken düştük.
“Neden bu hale geldik?”
Sahada da, masada da yönetilemediğimiz için.
“Nerede Sivasspor ruhu?”
Geçen sezon bıraktık stada girişte. Ruhsuzlukla oynadık tüm sezonu.
“Ne zaman düştük?”
Kamp döneminde temeli atıldı, Hatayspor deplasmanında mezar taşını diktik.
“Nasıl geri döneriz?”
Tepeden tırnağa birlik olup, doğru tercihlerle, doğru beyinlerle, net bir stratejiyle.
“Karar ne olmalı?”
Radikal değişim şart. Maddi imkanlar sınırlı olabilir ama bu ligi tanıyan bir teknik adam ve uygun maliyetli, karakterli oyuncularla yola çıkılmalı.
Şimdi şehir ve kulüp tam anlamıyla bir kaosun içinde.
Bir gün başkan adayı çıkıyor, ertesi gün çekiliyor.
Mevcut başkan illeri geziyor, bir yıl geçte olsa destek arıyor.
Birileri çıkıyor eleştiriyor, sonra lafını geri alıyor.
Bir başkası para vaadinde bulunuyor, samimiyeti yok.
Peki biz Yiğidolar ne yapacağız?
Kime güveneceğiz?
Kime inanacağız?
Kimden umut bekleyeceğiz?
Bugün şehirde yürürken içim burkuluyor.
Stadyum civarına yaklaşınca kalbim sıkışıyor.Lige çıkan takımların kutlamalarını izlerken gurur değil, kahır duyuyorum.
Ve açık söylüyorum:
Bizi bu hale getirenlere hakkımı helal etmiyorum.
Takım adeta musalla taşında yatıyor,
Yönetimse hâlâ hangi yöne döneceğini bilmiyor. Sonumuz hayır olsun,
Ama bu takımın yeri yine Süper Lig olsun!