Gün gelir ben de saçmalarım. Saçmalamayı da bilmeli insan. Doyasıya yaşamalı, diyorsam eğer, saçmaladığımın bozuntusunu silmek için. Boş veriniz. Yaşıma bakıp hoş gürünüz. Uğraşmayınız arayı arayı, bulmak için akı karayı, bırakıp köşkü sarayı Ahmet bu göüşte, saçmalamış işte, deyiniz.
Efendim, bütün mesele, yerinde durmakta, güzel düşünüp güzel yormakta. Örneğin saçmayı ben sevmem. Kuşları vurmak içi av tüfeğinin fişeğine doldurulan saçmalar gelir aklıma, içim cızz eder. Bilirim ki, siz de kara toprağa avuç avuç buğday saçmayı düşünürsünüz. Bolluğa, berekete umuda, duaya yorarsınız. Ne özel, ne güzel duygudur bu. Sapan deyince, çocukların elindeki kuş vurdukları aletleri düşünür, empati içinde vurulur, acıyla kavrulurum. Bilirim ki sizler mis gibi tavlanmış kara toprağı sapanla sürmeye niyetlenirsiniz. Ne ala…
Ali’ye niyetlenip, Veli’nin bahçesine dalmak, saçma sapan sözler etmek, tam da bana göre bir iş. Millet hurilerle, nurilerle kafayı boza dursun. İki şubatta bir rüya gördüydüm. Melekler önümden birer birer geçiyorlardı. Yetmiş yedinci melek önümde referans yaptı. Uyanınca yoruma gerek yok, beş dakika sonra unuturum, sandım. Ne yalan söyleyeyim itikadım pek sağlam değil. Fala inanma, falsız da kalma diyenlerdenim. Maksat sohbete kapı açsın. Lise yıllarında başlayan platonik bir aşkım vardı. Altmış yıldan beri ne atabilirim ne unutabilirim. Erenlerin resmini gösterip, doluyu içirdikleri sandığım zamandan beri, “vah yandım” diye feryadım dinmek bilmemişti. Bir defacık görebilmek arzusu ile çırpınır dururdum. Geçenlerde bir falda, hep on altı, on yedi yaşındaki halini hatırladığın platonik aşkımın yetmiş yedi yaşındaki halini gördüm, oh! içim ferahladı. Tuy gibi hafifledim. Dilimden düşmeyen onun adını çağrıştıran türküler, şarkılar, pırr edip addalara uçup gittiler.
Efendim duasını sonraya bırakıp, inhasını, minhasını atlayıp, sözü binasına getireyim. 2 Şubat’ta gördüğüm yetmiş yedinci melek belli ki, bir yıl bahtıma yapışacak, beni terk etmeyecek. Ne olur benim menfi, şom ağızıma bırakmayınız. Sizler iyimser, sevgi dolu, hoşgörülü halinizle yorumlayanız: Deyiniz ki; “birçok kutsal yazıda yedi sayısı noksansız ve yetkinliğe ulaştırır. Bu sayı, aynı zamanda birçok kültürde çok uğurlu bir sayı olarak kabul edilir. Eğer yetmiş yedi görüyorsanız, bu zamanın sizin için çok şanslı olduğu ve eylemlerinizin sonunun mutlulukla tamamlanacağı anlamına gelir.”
Ben bu söze, “söyle lala söyle hoşuma gidiyor,” demekten başka ne diyebilirim? Yediden yetmiş yediye kadar her kimse de böyle der. İçlerinden birisi kulağıma fısıldadı:
“Bak ha avanak Ahmet, sakın ola şımarma, kimseye de söyleme, yetmiş yedi sayısı, uzun süredir ihtiyaç duyduğun çözümleri sağlayan sürekli bir koruyucun olacak.”
Oh!.. Kör istedi bir göz, verdiler bana iki göz.
Numerolojide yedi sayısı, bütünlüğü anlatıyormuş. Düblesi de ikiye katlandığı için etkisi de katlanıyor, sınırsız oluyormuş. Gözünü sevdiğim ne güzel verdikçe veriyor. Bu rakamı şans olarak simgeleyenler var. Biraz önce bana avanak dediniz, duymazlıktan geldim ama, buna da inanıp kumar masasına oturacak kadar avanak değilim.
Numerologlar, yetmiş yedinin olumsuz değişiklikler getirse bile, sonunun sevinmeye, mutluluğa ulaşacağını gösteriyorlar.
Örneğin işimi kaybetmeye, kovulmama meleğim izin verse bile, önüme çıkan fırsatın kaybettiğim işten daha büyük olduğunu biliyormuş.
Yetmiş yedi, bana istediğim yaşama şansını sunacakmış. Yoluma çıkan liderlik rollerini üstlenmeye hazır ve istekli olmalıymışım. (Söyle lala söyle!..)
Hasılı, yetmiş yedinin etkisi sürerken, sevilecekmişim. Keyifli bir yaşam sürmek için gerekli olan her şeyle donatılmış mışım. Yetmiş yedi bende, motivasyonu, özgürlüğü, bilgi, iyilik, başarıyı, manevi zeka, sabır ve iyi niyeti temsil ediyormuş.
Batıl inanışları es geçsem de yetmiş yediyi görmemle birlikte platonik saplantıdan kurtuluşumu nasıl yorumlasam bilmem ki?