İnsanlar, insancıklar!..
Hayata çelik ellerle tutunmak gerekir! Nereden geldiğini, nereye doğru gittiğini hiç unutmayacaksın! Yumurtadan çıkıp kabuğunu beğenmemek insan yavrusunun (!) en büyük özelliklerinden birisidir!
Hayatımda yeni bir slogan geliştirdim! Kocaman harflerle kafamın içine kazıdım!
PARAN KADAR ADAMSIN PARAN VARSA ADAMSIN!
Biz hayatın yollarında yokuş çıkıp inerken hep yüreğimizdeki adamı, insanlığı koşulsuz olarak öne çıkartanlardan olduk! Zaman geldi acılardan bal eyledik, zaman geldi kuru ekmeğimizi suya banıp elhamdülillah dedik! Sermayemiz insan dedik, kumbaramızda adam biriktirdik!
Bazıları para biriktirmiş!
Onların koşulları ve şartları farklılaşmış, kendileri de zaman içinde farklılaşarak yaşam biçimlerini paraya göre endekslemiş! Parası ile satın almaya öyle alışmış ki dostlukları bile para ile tartıp, para ile ölçer olmuş!
Canına yandığımın dünyasında adamlık, sevgi, saygı, hürmet adamın cebindeki paraya göre endekslenmiş!
Ne kadar adam olduğunun ne önemi var mühim olan cebindeki paran, sermayen, banka cüzdanların, evin, barkın, yaşam koşulların! Onlar arttıkça, satın alma gücün de artıverir! Sözüm ona her şeyi yapmaya muktedir olursun! Unutuverirsin mutlak ve muktedir olan Allah’tır gerisi boştur! Yalancı dünyanın büyüsüne kapılarak paranla ezmeye, insanları eziklemeye başlarsın! Ben duyguların şaha kalkar Ben diye başlar Ben diye bitiriverirsin! Oysa biten sensin! Tükenen sensin!
Sen yaparsın oldu gibi gözükür, yaptığını tekerleme haline getirir papağan gibi tekrara başlarsın!
Ben yaptım!
Ben yaptım!
Diyelim ki yaptın! Başın göklere mi erdi!
Egolarını mı tatmin ettin!
Aferin sana!
İnsanların meslekleri, hayatı, yaşam biçimleri, doğruları yanlışları vardır! Kimi ne ilgilendirir!
Biz yaptıklarımızla hiç övünen olmadık, hatta neden fazlasını yapamadık diye kendimizi hesaba çektik! Ne yaptıysak helal ettik! Hoş oldu dedik!
Kimisi çay satar, kimisi çalgı çalar, kimisi ekmeğini bileğinin gücü ile kazanır! Belki onların önlerinde beyefendi ibaresi yoktur, bey, paşa yoktur!
Olsun onların payesi adamlıktır, ölçü birimi adam olmaktır!
Paranın ne önemi var mühim olan insanlık, dostluk, akrabalık, can cana yürek yüreğe olmaktır!
Tabi ki yüreğini sevgiye kapatanlar, hayatını başkaları için yaşamaya başlayanlar, çağ atlayanlar (!) bunu pek anlayamazlar!
Oyuncak gibi gördükleri insanlar asil bir duruş sergiledikleri zaman ellerinden oyuncağı alınan bebekler gibi mızıklanırlar!
Mızmızlanırlar!
Terbiye sınırlarını aşarlar, saygısızlaşırlar, çirkinleşirler!
Sonra dönüp ağlarlar biz neden gittik! Neler çektik! Evimizi yuvamızı terk ettik!
Oysa ne gerek vardır! Hayatta çekip gitmeye alışkın bizler yine giderdik! Sizin gemileriniz ego filolarınız sözüm ona okyanuslarınızda yüzerken biz küçük gemimizi batırır her şeyi yakardık!
Büyük ve süslü dünyalarınız sizin olsun bizim küçük dünyamız bize yeter de artar!
Biz biliriz ki mal da mülkte Allah’a aittir! Gelip gideceğimiz bu dünya da her şey bir gün aslına rücu edeceği için dikili olan ağaçlarımız evlatlarımızdır gerisi de boştur!
Süslü topaçlarınız sizin avuntularınız olsun! Çevirin çevirin durun! Egolarınızı birkaç seviye daha artırın! İnsan yavrusu olduğunuzu unutup padişah hükmü sürün!
Bu dünya sultan Süleyman’a kaldı ya size de kalır!
Biz kubbede hoş seda bırakmaya talibiz!
Ve bir de arkamızdan okunacak bir Fatiha’ya…