Seçim sandığının önümüze gelmesine sayılı günler kaldı. Çok değil, birkaç gün sonra, ak koyun kara koyun belli olacak. Ya da “takke düşüp kel görünecek”
Muhalefetin handikapı yok mu, hem de çok var, ya iktidarın handikapı. Onların ki diğerinden de fazla. Yarışı kim önde götürecek, kim ipi göğüsleyecek bilinmez. Bence biliniyor ama.. Ancak şurada sayılı günler kala, hem iktidarın hem de muhalefetin çıkardığı adayları görüp, değerlendireceğiz.
İttifaklar var. Sabahtan akşama yok olup, aksamdan sabaha yeniden çatısı inşa edilip, üstüne kaç kat vekil çıkacağı inşa edilip, hesabı yapılan.
Parti programlarına, açıklamalarına bakıyorum.
Ciddi bir sorun var.
Bırakın vekil sayısını, kimden, hangi listeden gireceğini, kimin, nereye konulacağı tartışılıyor ama…
Ailenin korunması hakkında ki kanunu bile tartışıyorlar ama
Herşeyi(!) tartışıyorlar ama, tartışmadıkları, akıllarına gelmedikleri, hayati bir konu var.
Böyle siyaset batsın, kapınıza da bu kafayla gelen olursa, yüzüne bile bakmayın, gönderin gitsin..
Bu ülkenin daha önemli sorunları var, arkadaşım, siz neyin hangi koltuğun peşindesiniz.
Bu ülkede kuraklık, susuzluk var. Sivas gibi bir yerde, kışın ortasında su kesintisi yaşandığını unuttunuz galiba.
Bu ülkede sabah namazı sonrası, bir kilo kıyma, yarım kilo kuşbaşı alabilmek için saatlerce kuyruğa giren insanlar var.
Bugün yine…
Sabah işyerine giderken, haliyle Et Süt Kurumu satış ofisinin önünden geçiyorum. Her geçiş utanılacak görüntülere sahne oluyor. Dün emekli bir öğretmen dostumu gördüm. Biraz mahcup, biraz üzülmüşlük.
Ne ezilmesi gereken, ne de üzülmesi gereken onlar.
Maalesef tarım politikası iflas etmiştir. Milli tarım politikası olmayan bir sistem yürüyemez, ki yürümemektedir. Eski bakan görevden istifasını(!) isteyince bendeniz pek memnun kalmıştım. Umutlanmıştım da.. Yeni bakan sistemin içindeydi, eskimiş, köhnemiş koltukları hızla yeniliyordu. Umudum az değil, oldukça çok vardı.
Ancak, oda boşa çıktı.
Bir ülkenin tarım politikası neden bir türlü yerine oturmaz, kim yada kimler müdahale eder?
Şu mübarek günde, eğer Sivas’ta 250 liradan kıyma, 150-200 liradan peynir satılıyorsa, başta o ülkede ciddi sorunlar var demektir. Hayvancılığın bitip tükendiği yere gelmişiz demektir.
Yetkililer suskunları oynasınlar, kimse görüp konuşmasın, sonu nereye varacak sizce? Bekleyen büyük iflasa mı? Önceki bakan, yine böyle, etin, otun sıkıntılı olduğu dönemde, yanılmıyorsam Bulgaristan yada Sırbıstan’dan et ithaline başlandığında şöyle bir açıklaması vardı, yine yanlış hatırlamıyorsam. “Paramız var ve alıyoruz.” Bunu duyunca, şok olmuştum. İyi kötü de olsa okumuş yüksek tahsilli bir insan bu sözleri nasıl edebilir?
Bugün paranız değerli, veriyorsunuz birkaç lira alıyorsunuz. Peki ya yarın paranızın kıymeti düşer de, ele güne muhtaç olursanız, o zaman alabilecek misiniz?
Bir kilo kıyma Sivas şartlarında 240 TL civarı yani 11-12 Euro. Avrupa fiyatlarına yakın. Belki de aynı. Ancak orada asgari geçim şartları, emekli ve çalışan maaşları bunun oldukça üstünde.
Geldiğimiz günde TL’nin değeri oldukça düştüyse, sizin yurtdışından getirebileceğiniz ete, verebileceğiniz rakam ne kadar olabilecek? Bunun hesabını hiç yaptınız mı?
Beyler, her şey güllük gülistanlık değil. Görmüyorsanız, diyecek bir şey yok. Ama görüp te susuyorsanız, o zaman konuşuruz.
Siz neden tarım gücünüzü, üretim gücünüzü yitiriyorsunuz. Bugün 6 milyonluk nüfus, yarısı toprağın altında Konya kadar toprağı olan Hollanda, Savunma sanayisinde, Elektronikte, tarım üretiminde dünya liderleri arasında. Patirot’lar dünyaya nereden ihraç ediliyor sanıyorsunuz. Philips kimin markası,dünya çiçek üretiminde dünyada söz sahibi kim, büyükbaş hayvancılıkta dünyanın ilk on’unda , pamuk fındık kimin tekelinde.
Diyecek başka bir şey bulamıyorum. Allah akıl fikir versin özellikle şu günlerde koltuk kavgasında, sayı telaşında, tribünlere oynadığını sanan zavallılara.
Şu mübarek günlerde Allah’tan tek dileğimiz deprem bölgesinde yaşayan, yaşamak zorunda kalan halkımıza. Allah yardımcıları olsun..