Bodrumspor ve Sivasspor el ele küme düştü. Kabullenmesi güç ama durum bu. Dün 4 Eylül Stadyumundan çıkan sonuç bu. Olmak ya da olmamak maçında yiğidolar üzerine düşeni yaptı, stadyumun yüzde sekseni doluydu, coşkuluydu, ateşliydi ve de heyecanlıydı. Maç öncesi maraton tribününde sergilenen koreografi muhteşemdi. Maça gelince aslında söyleyecek, yazacak pek de bir şey yok. Yine her zaman olduğu gibi kötü oyun, ruhsuz duruş, iştahsız mücadele, taktik, teknik, stratejik akıldan yoksun, olmayan oyun planı yani bu seneki Sivasspor.
Sivasspor sadece 25 ila 35. dakikalar arasında 10 dakika oyunu rakip yarı alana yıktı. Bodrum kalesini tehdit etti. Pozisyonlar buldu lakin golü bulamayınca Bodrum tekrar maça ortak oldu. Müsabakanın son bölümünde Rıza Hoca hamleleri yaptı ve ilk kez cesaretini toplayarak sezon başından itibaren takımı eksik oynatan Manaj’ı oyundan aldı. Taze kanlarla yeni bir oyun oynanacaktı ki üst üste yaptığı pas hatalarından sonra tribünler Uğur’a tepki gösterdi. Uğur kaptanlığının da ağırlığı ile dönüp özür dilerim işareti yapsa her şey bitecek, alkışı alacaktı lakin o da karşı tepki gösterince… Protesto, yuhalama, sinir, stres, şartel indi, film koptu maç bitti. Sivasspor sonunu getirdi.
Benim için maç kadar maçtan sonra yaşananlar da kıymetli. Tribünlerin tamamının “Yönetim istifa” demesi de maç sonrası tribünleri terk etmemesi de kıymetli. Kavurganın yananı sıçrar misali içi yananlar tepki gösterdi. Bu taraftarın üzüldüğünü, sahiplendiğini Sivasspor’a olan aidiyetini gösterir.
Son düdükten dakikalar sonra TSYD Başkanı Ali Yavuz ile aşağıya indik, bakalım diye. Taraftar takım otobüsünün çıkış noktasından bir türlü ayrılmak istemedi. Bitişten yarım saat sonra İstanbul Taraftarlar Derneği kurucularından Mustafa Günay’ı gördüm. İlerleyen yaşına rağmen elinde bastonla bin küsür kilometreyi Sivasspor’u izlemek için kat etmiş. Stadyumdan çıkarken sanki bir yakınını morga bırakmış insan yüzü vardı. Bir süre arkasından izledim. O gittikten sonra protokol çıkışına üzerinde forma olan yirmili yaşlarda bir genç geldi. Ateşi başındaydı. Yönetime karşı: “Kombine dediniz aldım, forma dediniz aldım, deplasman dediniz geldim. Siz ne dediyseniz ben yaptım. Ben haftalardır size düşüyoruz dedim siz beni duymadınız, istifa edin gidin. Sivasspor kimsenin malı değil.” diye bağırdı.
Bu iki profil binlerce yiğidonun birer numunesi idi. Bu benim için 20 yıl süper ligde oynamak kadar önemli. Zira bu şehrin, takımdan vaz geçmediğini gösterir. Bunları görünce şunu bir kez daha anladım; bu takım belki küme düşer ama yere düşmez…